Fiesta de la Virgen de la Candelaria

Dag schattepatatjes! Weer een geweldig weekend achter de rug. Ik zag al allerlei posts op Facebook langskomen over Carnaval en ik bied u: Carnaval op zn Peruaans. Onverbeterlijk. Maar daar komen we zo pas, eerst even terug naar het begin. Het begon allemaal op een zaterdag, vroeg in de ochtend, héél vroeg in de ochtend. Met het busje van Edy was het de bedoeling om om 5:00 richting Puno te vertrekken om het feest: candelaria del Virgin te vieren (een feest met vooral heel veel traditionele dansers). Iemand was toen met het geniale idee gekomen dat we maar flink moesten uitgaan, direct door en in het busje een beetje moesten proberen te slapen. Slecht idee. Toen stonden we daar dus, zwaar moe en met tassen die met dronken hoofden waren ingepakt (ik bleek wel aan werkelijk alles te hebben gedacht, ondanks een zekere hoeveelheid alcohol in mijn bloed, trots op mezelf).
Na toch een aantal uurtjes oncomfortabel geslapen te hebben kwamen we aan bij Aguas Calientes. Dat is een soort badencomplex in de buurt van een heet water vulkaan, heel gaaf! Het water komt namelijk overal gewoon door de grond naar boven koken. Daarmee worden die baden dan gevuld, en aangelengd met heel veel koud water kun je dan een bad nemen. Maar dat water was alsnog enorm heet! Ik denk dat het de 45 graden wel redde. De eerste minuut in het water moet je je best doen om er niet uit te springen omdat de hitte zo’n zeer doet, maar het schijnt gezond te zijn ofzo. Geen zorgen, ik ben niet gekookt, na de eerste minuut was het best comfortabel.
Weer verder rijden.. Tot we bij een dorpje kwamen. Veel van de vrouwen hier lopen rond in traditionele kleding met een doek op een rug waarin ze hun spullen meedragen. Dat kan verkoopwaar zijn of een baby of iets dergelijks, maar het is dus op de rug gebonden. Edy stopte naast een zo’n vrouw, die vervolgens neer knielt en een heel geroosterd schaap uit haar doek tevoorschijn tovert. Geen idee hoelang ze daar al mee rondliep, in een doek, in de zon. Met een machete hakt ze er wat stukken af die ze in plastic zakjes gooit met wat aardappeltjes erbij. Ik twijfelde wel even toen ik dat zakje in mijn handen geduwd kreeg, een stukje ruggengraat had ik. Wat ben ik blij dat ik me over die twijfel heen heb gezet. Daar zaten we dan, met 9 mensen in een busje die allemaal met hun handen en tanden een stuk schaap naar binnen aan het werken waren, ondertussen volledig bedekt in de marinade, maar misschien wel het lekkerste wat ik ooit heb gegeten!!
Uit eindelijk kwam we dus aan in Puno en die zaterdag zelf was niet heel bijzonder. Er waren wel dansers, maar het was niet heel georganiseerd. Dus op een gegeven moment kwamen er op 1 plein, 4 parades met dansers en fanfares samen. Elke parade bestaat wel uit minimaal 200 mensen dus elkaar passeren was niet zo makkelijk. Twee parades moesten achteruit terug, en in een andere straat wachten, en de andere twee deden een poging tot zijdelings passeren. Geniale chaos! Elke parade heeft zijn persoonlijke fanfare die ook lekker door bleven spelen. In de chaos zijn Josh (een geweldige jongen uit mijn huis) en ik onze parade kwijtgeraakt, hoe knap is dat. Een parade van 300 man, met fanfare, vlaggen en super opzichtige kleren, maar we waren ze werkelijk kwijt. Toen besloten we maar terug naar ons hotelletje te gaan.
De volgende dag weer vroeg opstaan, en samen met Thies (een andere jongen uit mn huis, waarmee ik in Lima heb overnacht, jaja volgen jullie het nog?) naar het meer Titicaca. Hier hebben we een boottocht van twee dagen gemaakt. Zondag zijn we allereerst naar de drijvende eilanden gegaan. De bewoners hebben hun eilanden zelf gemaakt met luchtige blokken aarde, en heeeeeel veel riet. Alles op de eilanden was ook van riet. De grond was bedekt met een enorme laag stengels, de huisjes zijn van riet, de bankjes zijn van riet, ALLES. Op zo’n eilandje wonen dan 5 tot 10 families. Die families spenderen ook het grootste gedeelte van hun tijd aan het verbouwen van riet om hun eilanden drijvende te houden. Heel interessant!

Daarna zijn we met het bootje naar het eiland Amanti gegaan. Hier hebben we de nacht doorgebracht bij een heel traditioneel gezin. De vrouwen liepen zelfs nog in klederdracht (bij de mannen gebeurt dit veel minder, en hun traditionele kleding is sws veel minder typerend). Dat was echt een hele ervaring. Op het eiland was sws geen mobiel bereik en in ons huisje was geen stromend water, geen stroom, niets. Verrassend ontspannend. Ook het eten dat we kregen was vrij traditioneel. Een soep van quinoa (een soort heel gezond graan dat de armen mensen hier eten), een avondmaal met Choclo en kaas (choclo is een soort grote mais) en bij het ontbijt kregen we Sopaipilla (een soort gefrituurd deeg, maar lang niet zo vet als je zou verwachten)En zo lekker!
De volgende ochtend gingen we naar het Taquila eiland (niet zeker hoe je het spelt). Een beetje vreemd. Je meert namelijk aan, aan de voet van een berg en de stad zelf ligt op de berg. Dus wil je iets kunnen doen, moet je eerst iets van 500 treden op. En geloof me, 500 treden, op 4000 meter hoogte, dat is topsport. Uitgeput kom je dus op de top aan, waar je een flesje water kan kopen voor 8 sol (de afzetters ;p ). Het was het echter absoluut waard! Op de top heb je een restaurantje met de heerlijkste vis ooit, vers uit het meer, en het prachtigste uitzicht dat je je kunt inbeelden!
Daarna terug naar Puno voor…. La Fiesta!!! Fackingawesomesupergeweldigfantastischbriljantste feest ooit! Er zijn in totaal 88 groepen dansers! Elke groep heeft ook nog persoonlijke muzikale begeleiding dus de straten zijn dan echt stampvol met performers. Elke groep legt dezelfde route af, van 9 kilometer en doet daar ongeveer 8 uur over. Mady en Lily hadden geluk, zij begonnen om 16:00 en eindigde om 24:00. Er zijn dus ook groepen die pas 24:00 beginnen en die de hele nacht doordansen. Maar het was echt zo geweldig! Wat wij hier als kitsch zouden ervaren, is daar normaal. Elke danser heeft een traditioneel pak aan, vol glittertjes, pailletten, gevulde schouders, korsetten, alles! Elk pak aangepast aan de dans. Sommige zijn verkleed als duivels, als apen, of zijn gewoon enorm uitgedost. Maar alles is over de top! Er word ook heel veel gedronken. De dansers krijgen namelijk geen pauze, dus ze worden volgegoten met Rum-Cola om te zorgen dat ze het wel volhouden. 8 uur dansen om 10 centimeter hoge hakken is onmogelijk zonder een beetje alcohol. Ik kan de sfeer niet goed beschrijven, maar het was echt fantastisch!
Helaas veel te weinig foto’s gemaakt, te druk bezig met genieten van het feest denk ik, dus bij deze de afspraak met mezelf. Zodra ik niet meer de sfeer van dat feest kan herinneren, moet ik terug om het nog eens mee te maken.