levensverhaal!

Ola queridas! Ik had de planning om na het weekend weer een blog te schrijven, maar ineens zat er nog een weekend tussen. Time flies when you’re having fun!
Vorig weekend hadden we dus de campagne voor de geboortepapieren. In dat weekend hebben we in totaal 136 mensen ingeschreven! Dat was al een nieuw record. En vanwege het succes hebben we dit weekend weer een campagne gehad voor de mensen die in het eerste weekend niet aan de beurt kwamen. Met een weekje campagne lopen hebben we uiteindelijk 162 mensen binnengehaald!
Superveel en ik ben er eigenlijk best wel trots op. In iets meer dan een week heb ik er toch aan meegewerkt dat nu 300 mensen meer een geboortepapier of een DNI hebben (soort bestaansrecht).
Het was ook vooral heel erg leuk om te zien welke mensen nou uiteindelijk op kwamen dagen. Een enorme diversiteit aan mensen. Okee toegegeven, heel veel gezinnen met kleine kinderen maar ook wel jongeren (tussen de 15 en 20 jaar) die zelf met de papieren aankwamen (persoonlijk vond ik het best wel wat om te zien dat die jongens zelf hun verantwoordelijk namen). En ook de enorme dronkenlap van de zwarte markt was uiteindelijk op komen dagen. En we hebben één vrouw ingeschreven die geboren was in het jaar 1927!! Heel leuk om te zien al die mensen.
Wat wel jammer was, was de houding van Reniec vooral in het eerste weekend. (Reniec is het bedrijf van de overheid dat bij El Manguare langs kwam om de mensen in te schrijven). Maar als je dan maar met z’n 2en komt, een dik uur te laat, en je vertrekt ook weer 3 uur eerder, moet ik zeggen dat ik dat toch een beetje jammer vind. Stel je voor hoeveel meer mensen we hadden kunnen inschrijven in die tijd. Volgens mij is het hier wel vaker zo dat de officiële instanties een beetje een air hebben.
Ik heb in de afgelopen periode wel echt gemerkt dat het regenseizoen was trouwens. De oude mannen op straat hadden 20 dagen non stop regen voorspeld. De 20 hebben we dan nog niet gehaald maar na 10 dagen begon het me ook wel te vervelen. Het nadeel van de regen hier is, is dat werkelijk alles zeiknat word. Het regent namelijk echt heel hard, en mijn mooie regenjas heeft besloten niet volledig waterdicht te zijn, maar eigenlijk is niets dat meer als zich emmers water boven je leegstorten. Maar okee, alsnog is het nat worden niet zo erg. Het droog worden is een stuk erger. Al je kleren drogen namelijk enorm langzaam door de hoge luchtvochtigheid. En doordat alles zo langzaam droogt, ruikt het daarna ook niet meer zo fris met als het gevolg dat elke dag je volledige outfit in de was kon. Zo ook met handdoeken. Ik gebruik twee handdoeken, om de dag, omdat een handdoek na 24 uur nog echt niet droog is. Heel bizar dat de luchtvochtigheid hier zo hoog is. Maar we zitten dan ook wel midden in de jungle. ik had me er alleen niet zo op voorbereid dat je het echt aan alles merkt. Zo is het ademen ook net iets zwaarder, alsof de lucht dikker is. En de warmte is hier enorm slopen, net zoals de warmte in Nederland, alleen dan nog vochtiger en warmer. Het voordeel is wel dat je dus nooit last hebt van een droge huid.
Het weer is nu gelukkig wel weer enorm opgeknapt, waardoor ik dit verhaaltje dus weer lekker in het zonnetje aan het typen ben, onderwijl mijn toch al mooie bruine teint, nog bruiner makend (: Het regent echter nog wel elke dag, maar meestal maar 1 harde bui. De regen heeft wel de wegen nog spannender gemaakt. Vooral de weg naar ons huis is namelijk een grote modderpoel. Maar ook op de openbare weg is het nu wel goed opletten. De modder verbergt namelijk een beetje de gaten. Had ik dat al verteld? Er liggen hier enorme gaten in de weg. Normaal horen daar putdeksels op, maar omdat die altijd gejat werden is de overheid daarmee opgehouden, met het gevolgd dat de putten gewoon open gaten zijn. En die gaten zijn me een partijtje diep joh! Soms wel twee meter, daar wil je dus echt niet inrijden met de motor. Nou zijn de grootste gaten (de een meter doorsnee ronde circels) nog wel zichtbaar, maar de net iets kleinere (de 30 cm vierkante gaten) vallen zeker met de modder minder op. En ook als je daar in rijdt ben je niet blij. Daarnaast zie je door de modder ook alle kleinere hobbels en gaten in de weg niet. Ik ben dus al in een gat gestapt dus we missen nu een stukje voet aan de zijkant, maar dat komt wel goed. Oh nog een leuk detail over mijn gezondheid. Ik heb momenteel een parasiet. Jeeeej! Ben wel blij dat ik naar de doktor ben geweest omdat ik al een tijdje enorm moe was, en een parasiet is op zich best wel goed te genezen, en nu weet ik dan tenminste wat het is. Het spreekuur bij de doktor is ook wel het vermelden waard. In een klein kamertje met gele muren waar de vochtplekken en het stof duidelijk aanwezig zijn (hoezo hygiëne) met een deur die niet dichtkan en open ramen (hoezo privacy. Bijna geen elke raam bevat hier overigens glas, vaak alleen een hor tegen de beestjes) zaten Fien en ik dan tegenover de doktor. Met ons beste spaans de klachten uitgelegd en de uitslag van het onderzoek laten zien, en toen kregen we dan de diagnose terug in het spaans. Een lang verhaal en 4 voorgeschreven medicijnen. Nou heb ik niet alles volledig begrepen (sws het grootste gedeelte wel, no worries) maar 4 leek me een beetje overdreven. Wat hier vaak gebeurt bij toeristen is dat ze namelijk een horrorverhaal ophangen wat de betreffende toerist veel geld gaat kosten en wat allemaal niet geheel waar is. Dus we hebben er maar eentje gekocht, en als jullie over een week een nieuwe blog lezen heb ik het dus overleefd. (zo, nu moet ik wel weer bloggen volgende week)
Oh weet je wat hier heel populair is, karaoke. Dus afgelopen vrijdag moesten we er ook aan geloven en zijn we naar een karaokebar gegaan. (fien, Inga en ik als drie gringa’s, en nog 4 Peruaanse vrienden, erg leuk!) Inga is overigens mijn nieuwste huisgenoot. Een Duits meisje dat in Nederland woonde en op een Engelse school zat en nu al 6 maanden in Peru is, dus die spreekt haar talen goed. Ook een schat van een meid overigens en ik moet toegeven dat de kwaliteit van onze maaltijden wel vooruit is gegaan sinds ze bij ons woont want ze is ook een uitstekende kok.
Okee in de karaokebar dus. Als enige buitenlanders moet je dat natuurlijk wel een beetje vertegenwoordigen, dus hebben we met zijn drie-en keihard Barbie Girl gezongen. Haha je had de mensen in de bar moeten zien. Maarja iedereen kijkt toch al als we binnen lopen dus dan kunnen we net zo goed een beetje raar doen om ze een excuus te geven toch?
Daar kan ik nog steeds niet echt aan wennen. Ik voel me al behoorlijk ingeburgerd, maar blijkbaar toch niet zozeer als ik had gehoopt. Het blijft namelijk zo dat iedereen altijd staart. Alle motorcarren toeteren naar je, fluiten naar je, of ze maken hier een soort van die kus geluidjes, alle mensen op straat, iedereen die aan het werk is kijkt op als je binnenkomt, echt altijd en overal. Zelfs de mannen die hand in hand met hun vrouw lopen fluiten nog naar je, echt belachelijk.
Het is net een grote nationale grap waar de toeristen niets van af weten, alsof ze het allemaal afgesproken hebben. Het fijne is wel dat de kleine vriendengroep die we nu hebben, wel vaker omgaat met mensen van El Manguare dus die zijn wel wat gewent en die behandelen ons ook normaal. Want hoe leuk het ook klinkt om zoveel aandacht te krijgen van mannen, het is het absoluut niet.
Hoewel je er soms wel handig gebruik van kan maken. Het was namelijk de bedoeling dat Fien en ik beide een motorrijbewijs gingen kopen (hahaha ik moet nog steeds lachen om dat idee) maar dat bleek 200 sol per persoon te zijn, bijna 60 euro. Dat vonden we toch een beetje een duur grapje, zeker omdat de productie ervan wel een maandje of 2 kan duren en dan gaan we inmiddels als weer terug naar huis. Dat hebben we dus niet gedaan. Maarja, zaterdag avond na het uitgaan stond er ineens politie langs de weg (met mannen van de marechaussee, strak gespierd in uniform, best leuk). Druk fluitend en met handgebaren die ik in elk geval niet begreep. De vriend waarmee we reden reed door, en alle motorcarren ook, dus logischerwijs reden Fien en ik ook door. Blijkbaar moesten wij wel stoppen, want een kleine 300 meter laten reed er ineens een niet zo blije politieagent naast ons. Wij braaf gestopt en het bewijs dat de motor van ons is laten zien, maar hij vroeg toch door naar ons rijbewijs. Tja eehm… Lief lachen, een beetje Spaans stamelen, en al zijn serieuze vragen zo goed mogelijk beantwoorden (het was nog best wel lastig hem te overtuigen).
Waar wonen jullie?
Heel dichtbij meneer, twee blokken verder (Aan de andere kant van de stad)
Hoelang zijn jullie al in Peru?
Pas net aangekomen meneer, vandaar dat ik mijn rijbewijs nog niet heb (al meer dan een maand)
Heb je al eerder motor gereden?
Jazeker meneer, ik heb mijn rijbewijs in Nederland (ahum ahum)
Heb je gedronken?
Nee meneer absoluut niet (goed het was maar 1 biertje, maar toch niet het risico genomen hem dat te zeggen)
Uiteindelijk, na nog heel wat vragen verder mochten we dan doorrijden en ik denk dat dat toch een beetje kwam omdat we gringa’s waren. Dat is dan wel weer een voordeel. Ik moet nog eigenlijk de kosten van een boete voor rijden zonder rijbewijs opzoeken, als het internet daar ooit goed genoeg voor is.
Okee laten we even weer wat meer serieus vertellen. Het schooljaar is hier weer begonnen, wat dus inhoudt dat jullie hier de blog lezen van een soort semi-klassenassistente! Dat is ook een van de redenen dat het zo druk was op de campagne voor de geboortepapieren waarschijnlijk. Alle ouders die zich ineens realiseren dat ze zonder dat papiertje helemaal niet hun kind naar school kunnen brengen. Vorige week heb ik al een beetje meegelopen om de school van El Manguare, tussen het campagne lopen door.
Ik zal eerste eventjes iets meer vertellen over het project El Manguare. El manguare is een project met verschillende aanpakmethoden. Aan de ene kant verzorgen ze dus de juiste papieren gratis voor de mensen in de arme wijken, aan de andere kant heeft El Manguare zelf ook 2 klaslokaaltjes waar vooral de kinderen zitten die achterlopen voor hun leeftijd, of die moeite hebben met leren. En tot slot richt El Manguare zich ook op het verbeteren van de plaatselijke scholen. Dit laatste hebben we vandaag voor het eerst gedaan. Door middel van examens in klas 1 (kinderen van ongeveer 5 of 6 jaar oud, net na de kleuterklas) hebben we onderscheid gemaakt tussen de goede en slechtere kinderen. En op basis hiervan twee klassen gemaakt. Eerst zaten alle 69 kinderen in een klas, maar nu is dat dus opgesplitst in twee verschillende klassen, waarvan ik de precieze aantallen niet weet maar het zijn ongeveer 40 goede kinderen in de ene klas, en mas o menos 30 slechte kinderen in de andere klas. Best wel grote groepen dus. De klassen hebben maar 1 leraar en een officiële klassenassistent. ( wij zijn nu de onofficiële klassenassistenten) Het probleem is dat ondanks de opsplitsing er enorm veel verschil is tussen de leerlingen. Daar helpt El Manguare dus. Door de mindere kinderen uit de klas eruit te pikken en voor een halfuurtje of uurtje even persoonlijk les te geven, hopen we het niveau wat rechter te kunnen trekken. (leuk feitje om te vermelden, een van de beste kinderen uit de goede klas is een jongetje dat net een jaar op El Manguare heeft gezeten omdat hij zo achter liep voor zijn leeftijd. En nu dus een van de beste uit de klas, GO manguare). Het verschil tussen de leerlingen is trouwens echt ongelofelijk. Sommige leerlingen schrijven al perfect hun eigen naam op, terwijl andere bij elke vraag om iets te schrijven bolletjes tekenen en de kleuren nog niet kunnen herkennen. (het bolletjes-tekende jongetje was overigens wel enorm schattig). Wat ik dus doe is aan de ene kant helpen in de klassen bij El Manguare, en aan de andere kant de klassen op de school waarvan ik de naam echt even niet meer weet assisteren door de slechtste kinderen persoonlijk te begeleiden. Klinkt best goed toch?
Wauw sorry ik heb weer veel te veel getypt. En nog steeds honderduizend dingen te vertellen. Ik denk dat als ik alles zou vertellen wat ik hier meemaak en zie, ik een boek zou kunnen schrijven.
Heel veel liefs vanuit hier! Het is nog steeds geweldig hier! Denk maar niet dat ik ooit terugkom (: