Iquitos!

Dag bonbonnetjes (ik ben al bijna door dit soort woorden heen, weet niet waar ik de volgende keer dan mee moet beginnen) Een eerste berichtje vanuit Iquitos! Laten we beginnen met het schetsen van de sfeer van mijn huidige situatie. Ik zit nu in mijn tuin (groen en gevuld met fruitbomen) voor mijn huisje (vrolijk geel met rood geschilderd) in een schommelstoel met mijn laptop op schoot in een zonnetje die zorgt voor een temperatuur van zo’n 30 graden (het is pas 9 uur in de ochtend, dit zal nog wel wat oplopen). Klinkt niet alsof er ruimte is voor verbetering of wel? Beter dan dit word het niet.
Aankomst in Iquitos op maandagavond. Prima vlucht gehad, dit keer zat ik achter een huilende baby, in plaats van ernaast, dat is al een soort vooruitgang. Met een kleine twee uur vertraging (ja we zijn wel in Peru, er gaat hier nooit echt iets stipt op tijd) kwam ik aan op de airport. Hier werd ik opgewacht door Stefan en Fien (mijn twee lieve huisgenootjes) die me naar huis brachten. Het is werkelijk een prachtig huisje! Het ligt achter in de tuin van Marielle (een van de oprichtsters van mijn project, El Manguare). We hebben allemaal een eigen kamertje en een gezamenlijke douche, wc en keuken. Alle kamertjes liggen echter wel apart buiten, dus als je van de ene ruimte naar de andere wilt, moet je altijd buitenom. Dat geeft een beetje een campinggevoel, maar daar kunnen we wel mee leven (op je slippertjes naar de douche enzo).
Mijn eerste echte dag hier (dinsdag) was al direct een bewogen dag. In de ochtend gingen we een van de armste wijken van Iquitos in, Belén, om campagne te lopen. Belén is sws de wijk waar we meestal zullen werken. We liepen campagne voor een actie waarbij mensen gratis een geboortepapier kunnen aanvragen. Heel veel mensen hebben dit namelijk niet, en zonder heb je geen recht op onderwijs of gezondheidshulp. De dag dat ze die kunnen aanvragen is zaterdag 2 maart, dus deze week zullen we ook nog veel campagne lopen. Die eerste dinsdag liepen we campagne in de zwarte markt van Belén. Zwarte markten hier zijn anders dan in Nederland, niet echt zwart eigenlijk. Het is namelijk erg grootschalig, en het is er elke dag van de week, de hele dag door. Het is bijna een soort winkelcentrum voor verse (of soms semi-verse, aan de kleuren en geuren te beoordelen) producten. Deze marcado negro dankt zijn naam voornamelijk aan de grote hoeveelheden schildpaddenvlees en apenvlees die er worden verkocht.
Daar liepen we dus campagne. Met groene shirtjes, een megafoon, en voornamelijk het feit dat er drie witten mensen bij liepen (Stefan, Fien en ik) trokken we als snel veel aandacht. We deelden dus flyers uit waar de informatie over het aanvragen opstond, en iedereen wil die flyers hebben. Vaak weten ze niet eens waar het over gaat, maar omdat je blank bent en iets uitdeelt werden we al snel helemaal omringt. (Okee ondertussen ben ik toch maar even ergens anders gaat zitten, mijn laptop begon zorgwekkende temperaturen aan te nemen.) Het is dan de kunst om de mensen die het echt kunnen gebruiken er uit te pikken. Een hele goede oefening voor mijn Spaans.
Het was echt leuk om te zien dat sommige mensen oprecht geïnteresseerd waren, dat waren vaak de moeders met een kind op hun arm. Dat is goed, want dat betekend dat dat kindje, later misschien naar school kan. Ik kijk er naar uit om te zien wie er die zaterdag allemaal komen!
De markt zelf was ook al een hele beleving. Overal geuren en kleuren en massa’s aan producten die je in Nederland niet zo snel tegen zal komen. Zo heb ik ook al voor het eerst Suri geprobeerd. Een etenswaar, iets kleiner dan je duim, en voor je het kookt, bakt, grilled of wat je er ook mee wilt doen, is het wit. Rara wat is het? Allemaal fout geraden! Het zijn maden. Hihi ik kreeg eerst het aanbod of ik ze niet rauw wilden eten (dan schijnen ze heel gezond te zijn) maar toen ik ze zo zag kronkelen ben ik toch maar voor de gegrilde versie gegaan. Eerst het hoofdje er af bijten en dan de rest opeten. Het was nog best lekker. Ook liggen er van die enorme hoeveelheden vlees en vis op de markt. Aan de ene kant heel verleidelijk om zo’n vers visje te kopen, maar ik heb het gevoel dat ik daar nog wel een maandje mee moet wachten. Die stukken vlees liggen wel altijd onder een afdak maar toch verspreidt dat door de warmte best wel veel geur. Ook omdat het soms nog bij de kraampjes in stukken word gesneden en dan ligt er dus wel bloed en restjes op de grond. Niet zo smakelijk allemaal. Vooral omdat op die punten heel veel gieren op de kraampjes zitten. Gieren zijn een beetje de meeuwen van Iquitos, maar ik vind ze er toch maar best wel gemeen uit zien. Vieze beesten bah.
Daarna zijn we op te motor (Nou doe ik het ook al! Iedereen noemt hier scooters niet scooters, maar motors. Dan weten jullie dat voortaan, ik bedoel gewoon een scooter.) voor de lunch uit eten geweest in een restaurantje waar je voor 11 sol (3.5 euro) een voorgerecht, hoofdgerecht en een drankje krijgt. En het was nog lekker ook! Hier op de hoek van de straat is zelfs een tentje waar je voor 4 sol uitgebreid kan eten, maar ik ben bang dat de kwaliteit daarvan wat minder is. Natuurlijk hield ik van de mijn eerste keer op zo’n motor wel direct een prachtige brandplek op mijn been over.
Woensdag hadden we vrij dus konden we heerlijk gaan zwemmen en hebben we gewoon een ontspannen dagje gehad. Donderdag hebben we weer een poging tot campagnelopen gedaan maar door de regen was dat in het water gevallen. (HAHAH goede grap Pauline…)
En vrijdag heb ik motor leren rijden! Fien en ik huren samen een motor, en toen ik vroeg of ik dan hier ergens mijn motorrijbewijs moest halen werd dat doodleuk beantwoord met: nee, dat moet je hier KOPEN. Veiligheid voor alles! Nou het bedienen van de motor is nog niet zo lastig. Je moet schakelen met je linkervoet, dus dat is even wennen en zodra je met je voorrem remt ga je onderuit dus ik moet echt in mn hoofd houden om met mn rechtervoet te remmen (de achterrem) in plaats van met mn rechterhand maar dat gaat allemaal wel goed komen. Het verkeer hier is een stuk enger.
Heb ik net in Nederland mn autorijbewijs gehaald en braaf alle regeltjes geleerd, moet ik ze nu weer allemaal overboord gooien. Regels hebben ze hier nauwelijks. Over het algemeen rijd iedereen rechts en je hebt stoplichten. Punt. De eerste keer op de grote weg was best wel eng. Dan rijd je namelijk nog niet zo hard, maar dat is juist gevaarlijker hier. Dan word je namelijk van links en rechts tegelijk ingehaald en zit je ineens midden tussen het verkeer. Gewoon wat harder doorrijden aan de linkerkant van de weghelft, en zelf vooral veel inhalen is eigenlijk een stuk veiliger en makkelijker.
Om vanaf de grote weg naar huis te komen is ook nog een heel avontuur. De wegen zijn hier namelijk enorm slecht vanwege het regenseizoen. Het is een zandweg, waardoor er door al het water enorm veel kuilen in zitten. Maar dan ook echt enorm veel , dat kunnen jullie je nauwelijks voorstellen. Al slingerend en slalommend moet je dan je weg zoeken tussen de kuilen en waterplassen door. Lastig, maar ook wel heel leuk. Het is net zo’n ouderwets computer spelletje.
Oh nog een leuk detail over de weg hier. Er rijden hier nauwelijks auto’s. De weggebruikers bestaan hier uit motors (de echte) en motors (de scooters) en taxi’s. Die taxi’s zijn eigenlijk ook gewoon motors, waar dan op de achterkant een bankje is gemonteerd waar je met z’n drieën kunt zitten. Er zit dan ook nog een heel hokje omheen gebouwd zodat je ook nog droog zit en voor drie sol brengen die je overal heen. Benzine kost hier ook helemaal niets. Wij kopen de duurste variant omdat die het beste is voor je motor en dan kun je een hele tank vullen voor 10 sol. Dat is net 3 euro! Hoeveel liter dat is weet ik niet precies, maar je kan er wel zo’n twee weken mee vooruit.
En dat was het voor vandaag. Ik ga weer naar mijn werk toe. Nouja werk is een groot woord, we hebben vandaag een afscheidsfeestje met een uitgebreide lunch dus werk is het niet echt te noemen. Ik hoop dat ik deze blog nu een keertje wel kan opsturen want blijkbaar heeft Iquitos het langzaamste internet van heel Peru, niet ideaal. Dag schatjes!